Er heerst een gezellige drukte in de vergaderzaal. Een bont gezelschap van zo’n vijftiental mannen volgt aandachtig de slideshow op het grote scherm. Dirk ontfermt zich als een echte pater familias over zijn mannen, en gaat nog eens rond met de koffiekoeken. “Kom, neem er nog eentje.” De sfeer is gemoedelijk en warm. Nochtans wordt al snel duidelijk dat niet iedereen letterlijk dezelfde taal spreekt. Maar de taal van gedrevenheid en wil om te werken is universeel.
Wie zit hier vandaag allemaal samen?
Dirk: “Dit zijn allemaal mensen die werken als dampkapreiniger. Zij zijn quasi allemaal van andere origine. Zo zijn er medewerkers uit Portugal, Brazilië, Ecuador, Egypte, Bulgarije, Turkije, … we gaan ze ver zoeken. (lacht) Maar we hebben intussen echt wel een heel goed team. Het zijn allemaal straffe gasten, want het is toch zwaar werk. Weinig mensen tonen zo een motivatie om dit werk te doen, zoals dit team.”
Waarom denk je dat het zo moeilijk is om mensen gemotiveerd te krijgen?
Dirk: “Tja, het is vaak vuil, zwaar en complex werk. Plus: je bent bezig met gevaarlijke producten. En altijd op moeilijke tijdstippen, als de keuken niet draait. Bij fastfoodketens kunnen we enkel ’s nachts aan de slag. En anders is dat ’s avonds laat, ’s morgens vroeg, in het weekend … Het is niet evident om dat van je medewerkers te vragen.
Wat maakt het voor hen dan wel aantrekkelijk?
Dirk: “Ze worden bij ons helemaal opgeleid om aan de slag te gaan, er is dus geen ervaring vereist. Ze krijgen veel verantwoordelijkheid en vrijheid. Bovendien komen ze terecht in een warm en hecht team. De appreciatie is wederzijds: zij zijn heel dankbaar voor de kansen die ze hier krijgen, terwijl wij hen minstens even dankbaar zijn dat ze voor ons willen werken. Dat uit zich in een groot wederzijds respect.”