We vallen meteen met de deur in huis. Hoe zijn jullie bij Umami terechtgekomen?
Thérèse: “Eerder toevallig. Ik was 50 jaar en ze boden me bij Umami de kans om te starten. Ik heb er nog geen seconde spijt van. Ik ben eigenlijk al 3 jaar met pensioen, maar ik denk er niet aan om te stoppen.”
Cathy: “Ik zit al meer dan dertig jaar in het vak. 23 jaar lang heb ik met banketten op heel uiteenlopende feesten gestaan. Daarna heb ik nog enkele jaren in een restaurant gewerkt, maar die uren mag je echt niet onderschatten. En ik wou ook graag iets doen binnen de sociale sector. Et voilà, zo ben ik bij Umami terechtgekomen.”
Annie: “Ik heb een tijdje twee jobs gecombineerd, maar dat was niet te doen. Dus ik was heel blij dat Christel zei dat er hier een fulltime plaats voor me was.”
Zoumretta: “Ik heb tussen 2010 en 2013 al met Christel gewerkt bij Umami, maar toen het centrum waar ik werkte sloot, ben ik gestopt. Ze zijn me wel niet vergeten, dus ik was heel blij dat Christel me in 2020 belde of ik interesse had om te werken in het centrum in Rocourt. Natuurlijk wou ik dat!”
Christel: “Ik ben op een slecht vertaalde vacature gebotst, eentje voor frigobewaker. Ik moest zo hard lachen, dus ik heb gewoon gesolliciteerd. Ik wist eigenlijk niet voor welke job en toen hebben ze me aangenomen als verantwoordelijke voor de opening van het centrum in Stoumont. Daar heb ik op mijn eerste dag ook Triesje leren kennen. Ze heeft mij opgeleid en daarom dat ze voor mij nog altijd Mammie Thérèse is.”
Grappig. Het is hier dus fijn.
Zoumretta: “Dit team is echt een tweede familie.”
Tezamen: “Echt waar!”
Annie: “Ik ben uit Congo geëmigreerd met enkel mijn vriend, maar dankzij deze collega’s heb ik echt het gevoel dat ik een nieuwe, kleine familie heb gekregen.”
Christel: “Dit team is echt fantastisch. Ik heb van hen mijn eerste verjaardagstaart met kaarsjes gekregen. Ik ben jarig rond Pasen en mijn grootouders zijn heel katholiek dus ik kreeg altijd een paaslam. Dit jaar kon ik dankzij dit team en enkele collega’s uit Vottem voor het eerst kaarsen uitblazen.” (Ontroerd)
Een heel mooi verhaal, amai. Hoe voelt het trouwens om te werken in een opvangcentrum van Fedasil?
Christel: ”Ik vind de bewoners echt fantastisch. Je leert zoveel van hen niet enkel op het vlak van eten, maar van al hun gewoonten en gebruiken.”
Annie: “Het enige wat soms zwaar is, is dat het personeel van Fedasil heel vaak verandert. Daardoor is niet iedereen goed op de hoogte van de werking van het centrum, waardoor alleen werken in het weekend soms zwaar is.”
Christel: “Klopt, dat maakt het niet altijd makkelijk. Toch weegt dat niet op tegen het moois dat de bewoners ons leren: hun kijk op het leven, hun mentaliteit. Ze zorgen ervoor dat we relativeren.” (Iedereen knikt bevestigend.)
En vinden jullie Umami een goede werkgever?
Tezamen: “Ja!”
Annie: “De vrijheid om onze job te doen en de focus op het menselijke aspect is echt enorm.”
Zoumretta: “Klopt.”
Teamwerk is in jullie job belangrijk. Hoe zorgen jullie ervoor dat jullie een geoliede machine zijn?
Tezamen: “Communicatie.”
Cathy: “Alles begint met goede communicatie binnen ons team. Aangezien wij zo’n goede verstandhouding hebben, kan het niet anders dat alles hier in het centrum op wieltjes loopt. Hebben we toch een vraag, dan kunnen we altijd bij Christel terecht.”
Thérèse: “We luisteren, ieders mening is belangrijk, ook die van de bewoners.”
Hoe kunnen jullie als team nog beter worden?
Christel: “Dat kan niet, ze scoren uitmuntend op alle vlakken!” (Glimlacht fier)
Triesje: “We leren elke dag én iedereen staat open voor feedback.”
Cathy: “We werken nu ook al bijna 3 jaar in hetzelfde team, dat helpt natuurlijk.”
Hebben jullie ook al wat grappigs meegemaakt?
Thérèse: “Op een dag hadden we een nieuwe collega en moesten we 200 omeletten klaarmaken. Ze vroeg me: ‘Thérèse, hoe doen we dat?’ Ik vertelde haar dat we die klaarmaakten op twee bakplaten. Een dag later komt ze op het werk aan met pannen van bij haar thuis om de eieren te bakken. Mijn verantwoordelijke vroeg: ‘Wat doe je met al die pannen?’ Ze antwoordde: ‘Ik moet die omeletten toch maken en dat gaat moeilijk met slechts twee pannetjes?’ Mijn verantwoordelijke moest heel hard lachen, die collega was natuurlijk vergeten dat die omeletten al klaargemaakt werden bij Deliva en we ze enkel moesten opwarmen. Ik heb het de dag nadien van die vrouw mogen horen.” (Lacht luidop)
Fun facts
Sfeermakers van de groep: In koor: Annie!
Favoriete uitstapjes met het team: Op restaurant gaan, wat anders?!
Flauwste grappenmaker: Bij Umami hoor je alleen goede moppen; er ontbreekt duidelijk een man in het team. Maar als ze toch moeten kiezen: Triesje.
Waarom zouden jullie de award van ‘beste team’ moeten winnen?
Zelfs de directeur zou willen werken met ons!
